چین

چین با نام رسمی جمهوری خلق چین (به چینی: 中华人民共和国)، کشوری است که در شرق قاره آسیا واقع شده‌است. این کشور بر اساس فهرست کشورها بر پایه جمعیت با بیش از ۱٬۳ میلیارد نفر سکنه‌، پرجمعیت‌ترین کشور دنیاست و توسط حزب کمونیست چین در قالبنظام تک‌حزبی اداره می‌شود.^[۱] این حزب بر ۲۲ استان، ۵ منطقهٔ خودمختار، ۴ شهر با مدیریت مستقیم (پکن، تیانجین، شانگهای و چونگ‌کینگ) و ۲ منطقهٔ اداری ویژهٔ بسیار خودمختارِ هنگ کنگ و ماکائو حکومت می‌کند. پایتخت کشور پکن است.

جمهوری مردمی چین با حدود ۹٫۶ میلیون کیلومتر مربع سومین یا چهارمین کشور وسیع دنیا و دومین کشور بزرگ دنیا از نظر وسعت خاکی (بدون احتساب آب‌های داخلی) است.^[۲

رئیس مجلس شورای اسلامی

رئیس مجلس شورای اسلامی بوسیله رأی مستقیم نمایندگان مجلس شورای اسلامی برای یک دوره یک ساله انتخاب می‌شود و با توجه به آئین‌نامه داخلی مجلس شورای اسلامی تکرار دوره ریاست مجلس منع قانونی ندارد.

رئیس مجلس همچنین رئیس هیئت رئیسه مجلس نیز می‌باشد. رئیس مجلس وظیفه اداره مجلس را به عهده دارد و در صورت حضور نداشتن وی در جلسه به ترتیب نواب اول و دوم رئیس عهده‌دار این سمت هستند.

اولین رئیس مجلس شورای اسلامی علی اکبر هاشمی بهرمانی بود و پس از وی به ترتیب مهدی کروبی، علی اکبر ناطق نوری، مهدی کروبی،غلامعلی حداد عادل و علی اردشیر لاریجانی در این پست انتخاب شدند.

مجلس شورای اسلامی

 رکن اصلی نهاد قانون‌گذاری در کشور ایران است که از نمایندگان منتخب مردم تشکیل شده‌است. در فرمان مشروطیتاز مجلس ایران هم به عنوان مجلس مقدس^[۱] شورای ملی و هم مجلس شورای اسلامی نام برده شده‌است. در قانون اساسی مشروطه و قانون اساسی جمهوری اسلامی پیش از بازنگری نام این نهاد مجلس شورای ملی بوده‌است. هر چند که در ۳۱ تیر ۱۳۵۹ نمایندگان مجلس این نهاد را «مجلس شورای اسلامی» نامیدند.^[۲]

مصوبات مجلس شورای اسلامی اگر مورد تأیید شورای نگهبان قرار گیرند، برای اجرا به قوه مجریه ایران و قوه قضائیه ابلاغ می‌شوند.^[۳] در برخی مسائل بسیار مهم اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی ممکن است اعمال قوه مقننه از راه همه‌پرسی و مراجعه مستقیم به آراء مردم صورت گیرد که در خواست این مراجعه به آراء عمومی نیز باید به تصویب دو سوم مجموع نمایندگان مجلس برسد.^[۴] مجلس ایران از سایر قوا مستقل است و به‌طور قانونی نباید هیچ اثرگذاری از بیرون بر تصمیمات مجلس وجود داشته باشد.^[۵]

هم‌اینک در دوره دهم مجلس شورای اسلامی تعداد نمایندگان مجلس (با رئیس مجلس) ۲۹۰ نفر است و ریاست این دوره از مجلس به عهده علی اردشیر لاریجانی است.

نخست‌وزیر دولت ایران

نخست وزیر ایران به مقام و رئیس دستگاه مجریه ایران اطلاق می‌شود. نصرالله مشیرالدوله نخستین نخست وزیر ایران پس از انقلاب مشروطه است که در ۹ مرداد ۱۲۸۵ برسرکار آمد و میرحسین موسوی خامنه آخرین نخست وزیر ایران و جمهوری اسلامی ایران است که در ۱۲ مرداد ۱۳۶۸ پس از حدود هشت سال به کار خود پایان داد. این منصب حکومتی از ۱۷ مرداد ۱۳۶۸ (۳ اوت ۱۹۸۹) حذف شد و به گونه‌ای دیگر از این نوع تغییر شکل داد و کلیه اختیارات به مقام رئیس جمهور ایران منتقل شد.

فهرست رئیس‌جمهورهای ایران

تا کنون ۷ نفر طی ۱۲ دوره رئیس‌جمهور ایران بوده‌اند.

این مقام پس از سقوط حکومت شاهنشاهی پهلوی و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و بنیانگذاری نظام جمهوری اسلامی در ایران به‌وجود آمد و از تاریخ ۱۱ آذر ۱۳۵۸ با تصویب قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران شکل قانونی به‌خود گرفت.رئیس جمهور از بین نامزد‌های ریاست جمهوری توسط شورای نگهبان گزینش (تأیید یا ردّ صلاحیت‌) شده ^[۱]و راه یافتگان به مرحله بعدی برای یک دورهٔ چهار ساله توسط رأی مستقیم اکثریت مطلق مردم ایران برگزیده می‌شود و انتخاب مجدّد او تنها برای یک دورهٔ پیاپی دیگر امکان‌پذیر است.

بنا بر قانون اساسی، رئیس‌جمهوری ایران پس از رهبری دومین مقام سیاسی بلندپایهٔ کشور است و هیئت دولت و قوّهٔ مجریه (یکی از قوای سه‌گانهٔ ایران) تحت امر او قرار دارد. البته تا قبل از بازنگری قانون اساسی در سال ۱۳۶۸، مطابق اصل ۱۳۴ ریاست هیئت دولت با مقام نخست‌وزیر بود؛ بنابراین ۳ رئیس‌جمهور اوّل ایران (سید ابوالحسن بنی‌صدر، محمدعلی رجایی، سید علی خامنه‌ای) رئیس کابینه محسوب نمی‌شدند. رئیس‌جمهور همچنین به عنوان مجری قانون اساسی، رئیس شورایعالی امنیت ملی و رئیس شورای عالی انقلاب فرهنگی نیز فعّالیّت می‌کند. تنها نخستین رئیس‌جمهور ایران (بنی‌صدر) مقام فرماندهی کل نیروهای مسلّح را برعهده داشته‌است و پس از عزل و رد صلاحیت این وظیفه به رهبری سپرده شد، مابقی رؤسای جمهور حائز این مقام نبوده‌اند.

Karl Marx

Karl Marx^[7] (German: [ˈkaɐ̯l ˈmaɐ̯ks]; 5 May 1818 – 14 March 1883) was a German philosopher, economist, historian, political theorist, sociologist, journalist and revolutionary socialist.

Born in Trier to a middle-class family, Marx studied law and Hegelian philosophy. Due to his political publications, Marx became stateless and lived in exile in London, where he continued to develop his thought in collaboration with German thinker Friedrich Engelsand publish his writings. His best-known titles are the 1848 pamphlet, The Communist Manifesto, and the three-volume Das Kapital. His political and philosophical thought had enormous influence on subsequent intellectual, economic and political history and his name has been used as an adjective, a noun and a school of social theory.

لیبرالیسم

لیبرالیسم (به انگلیسی: Liberalism) در معنای لغوی به معنی آزادی‌خواهی است و به آرایه وسیعی از ایده‌ها و تئوری‌های مرتبط دولت اطلاق می‌شود کهآزادی شخصی را مهم‌ترین هدف سیاسی می‌داند.

لیبرالیسم مدرن در عصر روشنگری ریشه دارد. به صورت کلی، لیبرالیسم بر حقوق افراد و برابری فرصت تأکید دارد. شاخه‌های مختلف لیبرالیسم ممکن است سیاست‌های متفاوتی را پیشنهاد کنند، اما همه آن‌ها به صورت عمومی در مورد چند قاعده متحد هستند، از جمله گسترش آزادی اندیشه و آزادی بیان، محدود کردن قدرت دولت‌ها، نقش بسزای قانون، تبادل آزاد ایده‌ها، اقتصاد بازاری یا اقتصاد مختلط و یک سیستم شفاف دولتی. همچنین همه لیبرال‌ها - همین‌طور بعضی از هواداران ایدئولوژی‌های سیاسی دیگر - از چند فرم مختلف دولت که به آن لیبرال دموکراسی اطلاق می‌شود، با انتخابات آزاد و عادلانه و حقوق یکسان همه شهروندان توسط قانون، حمایت می‌کنند.

واقع‌گرایی (روابط بین‌الملل)

واقع‌گرایی یکی از نظریه‌های روابط بین‌الملل است که سیاست‌های جهانی را بر اساس رقابت دولت‌ها بر سر منافع ملی خود تعریف می‌کند.^[۱] واقع‌گرایی، مهم‌ترین و پایدارترین نظریهٔ روابط بین‌الملل محسوب می‌شود. معمولاً جاذبهٔ این نظریه به دلیل نزدیکی آن با عملکرد سیاست‌مداران و همچنین فهم متعارف از سیاست بین‌الملل، دانسته می‌شود. همچنین با وجود اصول و وجوه مشترک در میان نظریه‌پردازان واقع‌گرایی، این مکتب یک کلیت کاملاً یکپارچه نیست.^[۲]

روابط بین‌الملل

روابط بین‌الملل به مطالعه روابط میان کشورها، نقش کشورهای مستقل، سازمان‌های بین دولتی، سازمانهای غیردولتی بین‌المللی، سازمان‌های مردم نهاد و شرکت‌های چندملیتی، گفته می‌شود. روابط بین‌الملل یک رشته دانشگاهی است که چون سیاست خارجی یک دولت معین را تجزیه و تحلیل و تنظیم می‌کند، می‌تواند هنجاری و اثباتی باشد. روابط بین‌الملل به عنوان یک فعالیت سیاسی از زمان مورخ یونانی، توکودیدس، آغاز و در اوایل قرن بیستم، به یک رشته دانشگاهی مجزا در داخل علوم سیاسی، تبدیل شد. با این حال روابط بین‌الملل علمی، میان رشته‌ای محسوب می‌شود.^[۱]

International relations

International relations (IR) or international affairs, depending on academic institution, is either a field of political science, an interdisciplinary academic field similar to global studies, or an entirely independent academic discipline in which students take a variety of internationally focused courses in social science and humanities disciplines. In all cases, the field studies relationships between political entities (polities) such as sovereign states, inter-governmental organizations (IGOs), international non-governmental organizations (INGOs), other non-governmental organizations (NGOs), and multinational corporations (MNCs), and the wider world-systems produced by this interaction. International relations is an academic and a public policy field, and so can