چین2

سیاست

تالار بزرگ خلق محل برگزاری جلسات کنگره ملی خلق

جمهوری خلق چین یکی از معدود دولت‌های سوسیالیستی دنیاست که آشکارا مدافع کمونیسم است. این دولت زیر نظر حزب کمونیست چین و بر مبنای قانون اساسی چین اداره می‌شود که در سال ۱۹۸۲ تصویب شده‌است. حکومت چین به دلیل محدودیت‌هایی که در بسیاری از زمینه‌های اجتماعی از جمله آزادی رسانه، دسترسی به اینترنت، آزادی تجمع، حقوق باروری، آزادی تأسیس سازمان‌های اجتماعی و آزادی ادیان برقرار کرده مورد انتقاد قرار گرفته‌است. رهبران چین نظام سیاسی، ایدئولوژیک و اقتصادی کشور خود را به ترتیب با اصطلاحات «استبداد دمکراتیک مردمی»، «سوسیالیسم با ویژگی‌های چینی» و «اقتصاد سوسیالیستی بازار» توصیف می‌کنند

رئیس مجلس شورای اسلامی

رئیس مجلس شورای اسلامی بوسیله رأی مستقیم نمایندگان مجلس شورای اسلامی برای یک دوره یک ساله انتخاب می‌شود و با توجه به آئین‌نامه داخلی مجلس شورای اسلامی تکرار دوره ریاست مجلس منع قانونی ندارد.

رئیس مجلس همچنین رئیس هیئت رئیسه مجلس نیز می‌باشد. رئیس مجلس وظیفه اداره مجلس را به عهده دارد و در صورت حضور نداشتن وی در جلسه به ترتیب نواب اول و دوم رئیس عهده‌دار این سمت هستند.

اولین رئیس مجلس شورای اسلامی علی اکبر هاشمی بهرمانی بود و پس از وی به ترتیب مهدی کروبی، علی اکبر ناطق نوری، مهدی کروبی،غلامعلی حداد عادل و علی اردشیر لاریجانی در این پست انتخاب شدند.

مجلس شورای اسلامی

 رکن اصلی نهاد قانون‌گذاری در کشور ایران است که از نمایندگان منتخب مردم تشکیل شده‌است. در فرمان مشروطیتاز مجلس ایران هم به عنوان مجلس مقدس^[۱] شورای ملی و هم مجلس شورای اسلامی نام برده شده‌است. در قانون اساسی مشروطه و قانون اساسی جمهوری اسلامی پیش از بازنگری نام این نهاد مجلس شورای ملی بوده‌است. هر چند که در ۳۱ تیر ۱۳۵۹ نمایندگان مجلس این نهاد را «مجلس شورای اسلامی» نامیدند.^[۲]

مصوبات مجلس شورای اسلامی اگر مورد تأیید شورای نگهبان قرار گیرند، برای اجرا به قوه مجریه ایران و قوه قضائیه ابلاغ می‌شوند.^[۳] در برخی مسائل بسیار مهم اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی ممکن است اعمال قوه مقننه از راه همه‌پرسی و مراجعه مستقیم به آراء مردم صورت گیرد که در خواست این مراجعه به آراء عمومی نیز باید به تصویب دو سوم مجموع نمایندگان مجلس برسد.^[۴] مجلس ایران از سایر قوا مستقل است و به‌طور قانونی نباید هیچ اثرگذاری از بیرون بر تصمیمات مجلس وجود داشته باشد.^[۵]

هم‌اینک در دوره دهم مجلس شورای اسلامی تعداد نمایندگان مجلس (با رئیس مجلس) ۲۹۰ نفر است و ریاست این دوره از مجلس به عهده علی اردشیر لاریجانی است.

فهرست رهبران ایران

728 BC                    Kingdom of Medes

550 BC                    Persian Empire

330 BC                    Part of Macedon

312 BC                    Seleucid Empire

63 BC                     Parthian Empire

224 AD                    Sassanid Empire

661 - 990                 Arab rule

990 - 1020                Mongol occupation

1194                      Fragmentation

1379                      Timurid Empire

1449                      Fragmentation

   Aug 1501               Empire of Persia

12 Oct 1722 - 13 Nov 1729 Afghan occupation

01 Mar 1779 - 30 Oct 1794 Civil war and fragmentation

30 Oct 1794               Zand capital of Shiraz falls to the Qajars

31 Aug 1907 - 08 Nov 1917 Divided into British and Russian spheres of influence

10 Jan 1915 - 08 Aug 1919 British and Russian (to 1917) occupation

21 Mar 1935               Imperial State of Iran/Persia

25 Aug 1941 - 02 Mar 1945 Allied occupation

05 Feb 1979               Provissional government

01 Apr 1979 -             Islamic Republic of Iran

Government: Islamic Republic

Capital: Tehran

Language: Fahsi, Azeri, Baluchi, Kurdish, Pushto, Arabic, Turkmen, Armenian

Religion: Shia Islam, Sunni Islam, Zoroastrian, Baha'i, Orthodox, Jewish

National Anthem: "Sorud-e Melli-e Iran"

National Emblem: Allah in Stylized Arabic script

National Day: Revolution Day, 11 Feb (1979)

National Motto: Esteqlal azadi Jomhori-ye eslami (Independence, Freedom and Islamic Republic)

نخست‌وزیر دولت ایران

نخست وزیر ایران به مقام و رئیس دستگاه مجریه ایران اطلاق می‌شود. نصرالله مشیرالدوله نخستین نخست وزیر ایران پس از انقلاب مشروطه است که در ۹ مرداد ۱۲۸۵ برسرکار آمد و میرحسین موسوی خامنه آخرین نخست وزیر ایران و جمهوری اسلامی ایران است که در ۱۲ مرداد ۱۳۶۸ پس از حدود هشت سال به کار خود پایان داد. این منصب حکومتی از ۱۷ مرداد ۱۳۶۸ (۳ اوت ۱۹۸۹) حذف شد و به گونه‌ای دیگر از این نوع تغییر شکل داد و کلیه اختیارات به مقام رئیس جمهور ایران منتقل شد.

فهرست رئیس‌جمهورهای ایران

تا کنون ۷ نفر طی ۱۲ دوره رئیس‌جمهور ایران بوده‌اند.

این مقام پس از سقوط حکومت شاهنشاهی پهلوی و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و بنیانگذاری نظام جمهوری اسلامی در ایران به‌وجود آمد و از تاریخ ۱۱ آذر ۱۳۵۸ با تصویب قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران شکل قانونی به‌خود گرفت.رئیس جمهور از بین نامزد‌های ریاست جمهوری توسط شورای نگهبان گزینش (تأیید یا ردّ صلاحیت‌) شده ^[۱]و راه یافتگان به مرحله بعدی برای یک دورهٔ چهار ساله توسط رأی مستقیم اکثریت مطلق مردم ایران برگزیده می‌شود و انتخاب مجدّد او تنها برای یک دورهٔ پیاپی دیگر امکان‌پذیر است.

بنا بر قانون اساسی، رئیس‌جمهوری ایران پس از رهبری دومین مقام سیاسی بلندپایهٔ کشور است و هیئت دولت و قوّهٔ مجریه (یکی از قوای سه‌گانهٔ ایران) تحت امر او قرار دارد. البته تا قبل از بازنگری قانون اساسی در سال ۱۳۶۸، مطابق اصل ۱۳۴ ریاست هیئت دولت با مقام نخست‌وزیر بود؛ بنابراین ۳ رئیس‌جمهور اوّل ایران (سید ابوالحسن بنی‌صدر، محمدعلی رجایی، سید علی خامنه‌ای) رئیس کابینه محسوب نمی‌شدند. رئیس‌جمهور همچنین به عنوان مجری قانون اساسی، رئیس شورایعالی امنیت ملی و رئیس شورای عالی انقلاب فرهنگی نیز فعّالیّت می‌کند. تنها نخستین رئیس‌جمهور ایران (بنی‌صدر) مقام فرماندهی کل نیروهای مسلّح را برعهده داشته‌است و پس از عزل و رد صلاحیت این وظیفه به رهبری سپرده شد، مابقی رؤسای جمهور حائز این مقام نبوده‌اند.

Karl Marx

Karl Marx^[7] (German: [ˈkaɐ̯l ˈmaɐ̯ks]; 5 May 1818 – 14 March 1883) was a German philosopher, economist, historian, political theorist, sociologist, journalist and revolutionary socialist.

Born in Trier to a middle-class family, Marx studied law and Hegelian philosophy. Due to his political publications, Marx became stateless and lived in exile in London, where he continued to develop his thought in collaboration with German thinker Friedrich Engelsand publish his writings. His best-known titles are the 1848 pamphlet, The Communist Manifesto, and the three-volume Das Kapital. His political and philosophical thought had enormous influence on subsequent intellectual, economic and political history and his name has been used as an adjective, a noun and a school of social theory.

لیبرالیسم

لیبرالیسم (به انگلیسی: Liberalism) در معنای لغوی به معنی آزادی‌خواهی است و به آرایه وسیعی از ایده‌ها و تئوری‌های مرتبط دولت اطلاق می‌شود کهآزادی شخصی را مهم‌ترین هدف سیاسی می‌داند.

لیبرالیسم مدرن در عصر روشنگری ریشه دارد. به صورت کلی، لیبرالیسم بر حقوق افراد و برابری فرصت تأکید دارد. شاخه‌های مختلف لیبرالیسم ممکن است سیاست‌های متفاوتی را پیشنهاد کنند، اما همه آن‌ها به صورت عمومی در مورد چند قاعده متحد هستند، از جمله گسترش آزادی اندیشه و آزادی بیان، محدود کردن قدرت دولت‌ها، نقش بسزای قانون، تبادل آزاد ایده‌ها، اقتصاد بازاری یا اقتصاد مختلط و یک سیستم شفاف دولتی. همچنین همه لیبرال‌ها - همین‌طور بعضی از هواداران ایدئولوژی‌های سیاسی دیگر - از چند فرم مختلف دولت که به آن لیبرال دموکراسی اطلاق می‌شود، با انتخابات آزاد و عادلانه و حقوق یکسان همه شهروندان توسط قانون، حمایت می‌کنند.

روابط بین‌الملل

روابط بین‌الملل به مطالعه روابط میان کشورها، نقش کشورهای مستقل، سازمان‌های بین دولتی، سازمانهای غیردولتی بین‌المللی، سازمان‌های مردم نهاد و شرکت‌های چندملیتی، گفته می‌شود. روابط بین‌الملل یک رشته دانشگاهی است که چون سیاست خارجی یک دولت معین را تجزیه و تحلیل و تنظیم می‌کند، می‌تواند هنجاری و اثباتی باشد. روابط بین‌الملل به عنوان یک فعالیت سیاسی از زمان مورخ یونانی، توکودیدس، آغاز و در اوایل قرن بیستم، به یک رشته دانشگاهی مجزا در داخل علوم سیاسی، تبدیل شد. با این حال روابط بین‌الملل علمی، میان رشته‌ای محسوب می‌شود.^[۱]

Political science

Political science is a social science which deals with systems of governance, and the analysis of political activities, political thoughts and political behavior.^[1] It deals extensively with the theory and practice of politics which is commonly thought of as determining of the distribution of power and resources. Political scientists "see themselves engaged in revealing the relationships underlying political events and conditions, and from these revelations they attempt to construct general principles about the way the world of politics works."^[2]